SA bawat kanto ng siyudad, makikita ang bangketa. Pero sa halip na daanan ng tao, ito’y naging paradahan ng kotse, tindahan ng fishball, o minsan pa’y nagsisilbing sala ng mga nakatira sa gilid ng kalsada. May daan nga, pero walang malakaran.

Ngayong taon, muling binigyang-diin ng MMDA ang pagpapatupad ng clearing operations sa mga pangunahing lungsod. Sa Quezon City pa lang, dose-dosenang sasakyan at illegal vendors ang pinaalis sa bangketa. Pero parang panandalian lang ang aksyon. Pagkalipas ng ilang araw, balik sa dating gawi.

Sa sobrang dami ng nakaharang, ang mga pedestrian ay napipilitang maglakad sa kalsada. Delikado ito lalo na sa gabi o kung may mabilis na sasakyan. May mga naiulat nang aksidente dahil lang sa kawalan ng malinis at ligtas na sidewalk. Ang bangketa, na para sa tao, ay unti-unti nang kinukuha ng iba.

Hindi lang ito usapin ng kaayusan kundi pati ng respeto. Ang kalsada at bangketa ay hindi pribadong espasyo. Para ito sa lahat—may sasakyan man o wala. Pero dahil sa kapabayaan at kulang sa disiplina, ang mga walang sariling lote ay ginagawang tahanan ang lansangan, habang ang may mga sasakyan ay parang inaangkin ang espasyo.

May mga ordinansa at patakaran na pwedeng ipatupad. Pero kung hindi seryoso ang implementasyon, magiging paulit-ulit lang ang problema. Ang barangay ay may kapangyarihang magpatupad ng batas sa kanilang nasasakupan. Kung magiging mas aktibo ang pakikipag-ugnayan ng mga opisyal sa mga residente, maaaring magkaroon ng mas maayos na solusyon.

Wala namang masama sa pagtitinda o pagkakaroon ng sasakyan. Pero kailangang may limitasyon. Ang paggamit ng bangketa bilang extension ng bahay o negosyo ay hindi praktikal at lalong hindi patas sa mga naglalakad araw-araw. Ang simpleng pagrespeto sa espasyo ng iba ay sapat na para hindi masaktan sa kalsada.