GEN Z TALKS ni LEA BAJASAN

NAPANOOD ko ang video ngunit hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala. Hiniling ng isang punong-guro sa Antique sa kanyang magtatapos na mga mag-aaral na hubarin ang kanilang suot na toga bago sila makapagmartsa. Bawal daw. Mabilis na naging viral ang video. Nagalit ang mga tao. Ang ilan ay nagtaka at hindi makapaniwala. Gayundin ako.

Nakabihis na ang mga estudyante at nakapila na. Handa na silang magmartsa. Nakangiti ang ilan. ‘Yung iba mukhang kinakabahan pero excited. Pagkatapos ay may nagsabi sa kanila na hubarin ang kanilang mga toga. Isa-isa nilang sinimulang hilahin ang mga ito. Ang ilan ay hindi alam ang gagawin. ‘Yung iba parang gustong umiyak. At sa totoo lang, gusto ko ring umiyak.

Nangyari ito sa Col. Ruperto Abellon National High School sa Laua-an, Antique. Sinabi ng punong-guro na ang panuntunan ay magsuot ng uniporme ng paaralan at maglagay ng sablay lamang. Kaya nang magpakita ang mga estudyante na suot ang kanilang toga, sinabihan niya silang hubarin ang mga ito.

Pero ito ‘yung part na walang sense sa akin. Bakit hinintay pa kung kailan nakapila na ang mga estudyante para sa kanilang pagmartsa saka sasabihin na hindi sila maaaring magsuot ng toga? Bakit hindi ito sinabi sa panahon ng pagsasanay o oryentasyon pa lamang?

Alam nating lahat kung gaano kahalaga ang araw ng pagtatapos sa mga mag-aaral at mga magulang. May mga pamilyang nag-ipon para lang umupa o makabili ng toga na iyon. Maaaring ito ay parang ordinaryong pananamit lamang sa ilan, ngunit ito ay nagdadala ng napakalaking kahulugan. Ito ay kumakatawan sa pagtatapos ng mahirap na trabaho, walang tulog na gabi, at mga pangarap. Kapag isinusuot ito ng isang estudyante, nakararamdam sila ng pagmamalaki. Pakiramdam nila ay nagtagumpay sila.

Naiintindihan ko na ang mga paaralan ay may mga patakaran. Ngunit nakalimutan ba natin kung para saan ang mga patakarang iyon? Sila ang dapat gumabay, hindi magpapahiya. Dapat nilang tulungan ang mga estudyante na maging ligtas, hindi mapahiya sa harap ng kanilang mga kaklase at pamilya. At nangyari ito sa harap ng maraming tao. Sa harap ng mga camera. Sa harap ng mga taong nagmamahal sa kanila.

Ang talagang tumama sa akin ay kung gaano kakalmado ang hitsura ng principal. Parang normal lang ang ginagawa niya. Ngunit para sa mga estudyanteng iyon, hindi. Ang ilan sa kanila ay maaaring hindi na muling makaranas ng ganoong pagtatapos. Iyon ang moment nila. At may nag-alis nito nang ganon-ganon lang.

Sinabi ng Kagawaran ng Edukasyon na “optional” ang toga. Hindi bawal ngunit pwede. Sinasabi ng panuntunan na maaaring hayaan ng mga paaralan ang mga mag-aaral na magsuot ng toga o sablay kasama ng kanilang mga uniporme. Kaya ano ang problema non? Ito ba ay isang tao lamang na nagpasya sa isang bagay na masyadong malayo?

Sinubukan pang pumasok ng isang guro sa seremonya. Makikita mo siyang kinausap ang principal sa entablado, malamang na sinusubukang ayusin ang sitwasyon. Pero hinila siya palayo. At ang sandaling iyon ay nakadagdag lang sa kaguluhan.

Sana hindi na ito maulit. Ang pagtatapos ay dapat na puno ng kasiyahan at palakpakan. Hindi luha at katahimikan. Walang ginawang masama ang mga estudyante. Nagsuot lang sila ng isang piraso ng damit na sa paningin nila ay bahagi ng seremonya. Ipinagmamalaki nila ito. Ngunit ito ay nawala dahil sa isang tuntunin na hindi man lang nilinaw.

Hinayaan na lang sanang magsuot ng toga ang mga estudyante. Hinayaan na lang sana silang namnamin ang halaga ng sandaling iyon.