EDITORIAL 

LINGGO-LINGGO, may bagong balita tungkol sa pagtaas ng presyo — bigas, gulay, itlog, kuryente, pamasahe. Parang wala nang hindi naapektuhan. Pero ang sahod? Parang tahimik na bato sa ilalim ng tubig — hindi gumagalaw.

Marami na ang nabubuhay sa utang. Marami na rin ang nagbabawas ng pagkain, nagpapaliban ng bayarin, at umaasa na lang sa promo, diskwento o ayuda. Samantalang ang iba, nagtatrabaho nang doble pero kulang pa rin ang kita.

Ang mas masakit pa, tila walang nakikinig. Ang mga manggagawa ay matagal nang sumisigaw. Pero ang sagot? “Pag-aaralan pa,” “Wala sa priority,” “Kailangan balansehin.” Pero paano mo babalansehin ang gutom?

Hindi sapat ang mga pangakong paulit-ulit. Hindi sapat ang mga plataporma sa papel. Ang kailangan ng taumbayan ay konkretong aksyon, hindi press release.

Ang totoo, hindi lang ito usapin ng ekonomiya. Usapin ito ng dignidad. Kapag ang tao ay nagtatrabaho nang buong araw pero hindi makabili ng sapat na pagkain o gamot, may mali sa sistema.

Hindi dapat ganyan ang buhay ng taong marangal ang trabaho.

At hindi rin ito simpleng reklamo. Ito ay panawagan para sa makataong pamumuhay. Para sa sahod na sapat, hindi lang para mabuhay — kundi para mabuhay nang may dangal.

Kung patuloy na magkalayo ang presyo at sahod, baka tuluyan na tayong mawalan ng panlasa — at pag-asa. Panahon na para hindi lang tayo makinig sa mga problema, kundi kumilos para sa solusyon.